Tour de nostalgie

De gevoelstemperatuur is 1 graad. Juist vandaag heb ik mijn handschoenen en sjaal thuis gelaten. Niet handig. Ik duik zo een cafe in om te ontbijten en na enig zoeken wordt dat Cuillier. Een klein, mooi ingericht cafe met eerlijke en lekkere producten. Het zit er op dit vroege uur, tegen 10 uur, al gezellig vol. Veel andere cafés waar ik langs gelopen was, waren leeg en dat animeert niet om naar binnen te gaan. Toen ik later dit cafe opzocht op internet zag ik dat het vele malen op instagram is gezet. 

Wat doe je op zo’n laatste dag. Ik had besloten om in de wijk te blijven van mijn hotel, Montmartre, omdat ik dan niet met koffers door de stad hoef te sjouwen. De koffer en tas staan in het hotel keurig in de bagageruimte en ik heb mijn handen vrij. Als ik uit mijn hotel loop, kom ik langs veel winkels met trouwjurken. Heel veel. Apart dat er zoveel winkeliers met dezelfde nering zo dicht bij elkaar kruipen. Het zijn van die jurken dat als je er een vlammetje bij houdt de jurk in de fik vliegt. Verderop, dichter bij de Sacre Coeur, zijn een paar straten met allemaal stoffenwinkels. Leuk om er rond te snuffelen. Het is vlak bij Halle St. Pierre, een kunstcentrum. Wat ook opvalt in deze wijk, rond de metro Barbes Rochechouart, is dat het zeer multicultureel is. Ik heb me er overigens geen moment onveilig gevoeld. De mensen die er liepen, liepen doelgericht, vaak in gedachten met hun ogen naar de vloer. Geen mensen die rare dingen in hun hoofd halen. Fijn dat dat kan. 

Een laatste blik op de mooie metrohalte van Abesses. Het ligt zesendertig meter diep onder de grond. De diepste van Parijs. In dit station zijn meerdere scenes van de film ‘Le fabuleux destin d’ Amelie Poulain‘ opgenomen. Er zijn meer scenes in de film die herkenbaar Montmartre zijn. De film is een aanrader. Ook een laatste blik op de karakteristieke waterput. Een mooi en herkenbaar beeld van Parijs. 

Wat ik ook ga missen zijn de gezellige terrasjes met de karakteristieke gevlochten stoeltjes. Zooooo Parijs. Ik kijk of de zwerver met zijn vele matrassen er nog is die ik anderhalf jaar geleden zag, maar die zal mogelijk elders zijn heil hebben gezocht. Zo blij zijn de winkeliers niet als er matrassen voor hun etalages gestapeld worden. Er zijn aanmerkelijk minder zwervers dan in de zomer. Ik las dat er veel vrouwen met kinderen van buiten de stad naar een plek gereden worden door Roma’s om hen dan op een strategische plaats te laten bedelen. Daarvan heb ik er nu gelukkig geen gezien. Dat is ook Parijs. 

Ik merk dat ik als vanzelf naar de Rue Chaptal ga, het Musee de la Vie Romantique. Al eerder was ik er geweest. Dat was in de zomer anderhalf jaar geleden. Het was er zo charmant, met een woonhuis romantisch begroeid met rozen, een binnenpleintje vol bloemen, een terras vol met typische Franse stoeltjes en tafeltjes en een salon de The. De rozen bloeien nu niet, maar er blijft genoeg over om mijn hart weer op te halen aan de romantiek. Er zijn maar een paar mensen. 

Het museum is het woonhuis geweest van Ary Scheffer een Nederlandse schilder die daar lange tijd gewoond heeft. Hij was een schilder uit de romantische tijd. Kunst dat me niet zo aanspreekt, maar knap is het wel. Hij ontving in zijn huis veel belangrijke kunstenaars uit die tijd, zoals George Sand, Rossini, Chopin, Delacroix, Gounod en veel politici. 

Wanneer ik daarna weer rustig door de straten loop sta ik te wachten bij een zebra en zie dat een auto stopt en de chauffeur een gebaar maakt dat ik kan oversteken. Ik maak een gebaar om te bedanken, maar zie aan de overkant meisjes staan die ook de zebra over gaan. Het handgebaar van de chauffeur was voor de meisjes. Dit meisje is wat te oud voor die aandacht besef ik. Ach ja. 

Mijn frans is toch weer wat aangescherpt. De eerste dagen ging het helemaal niet en werd het een allegaartje van engels en frans. Met dat frengels kwam ik er wel uit, maar het is mijn eer te na om geen goede Franse zin te maken. Nu ik wat langer alleen maar frans om me heen hoor merk ik dat mijn oren en mond er naar gaan staan en is mijn concentratie op de taal ook verbeterd. Dat pleit er voor om toch maar langer te blijven, maar helaas wordt dat te kostbaar. Mijn galgenmaaltje, deze keer in het leuke lunchrestaurantje Sloe.