Doelloos

Op de bonnefooi ben ik naar Grand Palais gegaan, met het idee dat ik daar net als bij de andere musea, ook zo naar binnen zou kunnen. Dat viel tegen. On tien uur stond er al een enorme rij. Ik moest ruim een half uur wachten voordat ik naar binnen kon. 

Dat wachten had ik er wel voor over en bovendien amuseerde ik me wel over een oudere straatmuzikant die klarinet speelde en zichzelf met een cd begeleidde. Daarnaast had hij een muziekstandaard en een krukje. Met de laatste twee sleepte hij voortdurend heen en weer. Hij zette de muziek aan, wachtte even wanneer hij moest inzetten, blies een paar noten, liep terug om de muziek wat zachter te zetten en voerde een stukje brood aan de duiven terwijl de muziek speelde. Daarna hervatte hij de muziek weer. Het viel hem niet mee om op de juiste momenten met de muziek mee te spelen. Langer dan twintig seconden heb ik hem niet achter elkaar horen spelen. In de rij is er ook altijd wel wat te observeren. Behalve deze klarinettist was er een grote fontein met beelden en mensen die in de verkeerde rij bleken te staan; ook amusant. Later bij de vestiaire moest ik uiteraard ook weer wachten. Wat erger ik me aan sommige mensen die daar in de rij staan. Op het moment dat ze aan de beurt zijn moeten ze hun jas nog uit doen omdat ze met hun mobiel bezig zijn, hun rugzak afdoen, iets uit hun zak halen en laten ze andere mensen wachten terwijl ze dit al lang hadden kunnen doen.

Het metrostation Champs-Elysees-Clemenceau stopt pal naast het Grand Palais waar de tentoonstelling van Miro was. Ik schrok van de hoeveelheid politiewagens die er stonden. Tientallen. Verder allemaal dranghekken rond het paleis en bovendien zwaar bewapende politie bij de entree. Bleek het politiebureau van het 8e arrondissement daar te zetelen. 

Miro is niet de schilder die me het meest aanspreekt. In Barcelona heb ik al eens wat van hem gezien. Ik wilde wel wat meer van hem weten en ik wilde perse het Grand Palais in. De vorige keer paste het niet meer in het programma. Het Grand Palais is samen met het Petit Palais, dat er tegenover ligt, gebouwd voor de wereldtentoonstelling in 1900. Het cafe-restaurant Comptoir Mokka is wat ongezellig, kantineachtig. Een poging tot modern met gaten in de stoelen maar te goedkoop uitgevoerd. 

Net als elders in Parijs is er heel weinig ruimte tussen de tafels en stoelen naast elkaar maar ook achter elkaar. Ik zat aan de kant van het pad en mensen moesten dus achter mij langs met dienbladen vol met eten en drinken om zich een plaats te verwerven ergens naast mij. Hun blad boven mijn hoofd manoeuvrerend, zich tussen de stoelen inwringend en duwend, schoven ze gevaarlijk achter mij langs. De vrouw voor mij hielp ik om haar dienblad geplaatst te krijgen want ze bleef met haar jas aan de stoel haken. Ze putte zich uit in dankbetuigingen. Het valt me toch op dat de mensen aardig zijn. Voordat ik wegging uit Nederland had iemand gezegd dat Parijs helemaal niet leuk meer was. Ik was erg verbaasd en zo moet ik ook gekeken hebben. Ik dacht: is Montmartre in rook opgegaan, zijn de musea dicht, zijn de mooie straatjes gebarricadeerd? Iets van die strekking ging door mij heen. Ik vroeg wat ze bedoelde en ze zei: De mensen helpen je helemaal niet meer als je iets van hen vraagt. Nou, dat werd voor mij een onderzoeksvraag voor deze reis. Ik kan niet anders zeggen dan dat de mensen gewoon aardig zijn. Het is wel zo dat de Fransen erg hechten aan beleefdheidsvormen. Als je je daar niet aan houdt, dan voelen ze zich geschoffeerd en gaan ze afstandelijk doen. Zolang je beleefd bent,  ontmoet je alleen maar aardige mensen.  

Wat waren er overweldigend veel mensen in de zalen. Het was hard werken om de borden te lezen en de schilderijen te zien. Verrassend hoe Miro in het verleden is begonnen als schilder. Uiteraard heel anders dan wat nu zo karakteristiek is voor hem. Wat ik er van begreep was hij heel vroeger geïnteresseerd in miniaturisten die kleine diertjes en planten schilderden. Dat is Miro ook gaan doen, alleen in een andere context. Hij pikte het kleurgebruik op van de fauvisten, ontleedde de vormen zoals de cubisten dat deden en zo ontstond er al een heel andere beeldtaal. Ook had hij contact met dichters, wat hem er toe bracht ook het dichterlijke te verwerken in zijn schilderijen. Zo ontstonden weer andere mogelijkheden voor hem om zich uit te drukken. Zo noemt hij de ‘aanwezigheden‘ magnetische velden en zo verbeeldde hij dat ook. Het was een grote tentoonstelling. Ik heb een beter beeld gekregen van deze schilder, los van of ik het mooi vind, vind ik het op zijn minst boeiend. Net als wanneer je recht in de zon gekeken hebt en daarna een nabeeld in hebt, staat op mijn netvlies een blauwe stip, een rood maantje, een paar zwarte lijntjes en een witte ondergrond als schilderij van Miro. Geen idee of het er alszodanig hangt. Om kwart over een verliet ik Grand Palais. De klarinettist speelde nog steeds. Nu met wat meer overtuiging. 

Ik was vergeten de batterij van mijn telefoon op te laden. Er was nog maar 13 % batterij. Wat een teleurstelling was dat. Ik wilde de resttijd gebruiken voor foto’s en niet om te navigeren of iets op te zoeken. Ik hoopte dat het lukte om de rest van de dag nog foto’s te kunnen maken. Nu kon ik ook niet kijken welke musea open waren. Ik koos ervoor om de Alexanderbrug over te lopen. Altijd mooi en het is goed voor mooie plaatjes met de Eiffeltoren op de achtergrond. Ook op deze brug probeert men zijn liefde als het ware met slotjes vast te leggen. 

Toch besloot ik om de Tuilerieen in te lopen. Een mooi aangelegde tuin met prachtige beelden. 

Ik herinnerde me dat ik hIer de vorige keer liep en dat er verkopers met flesjes water stonden. Het was vroeg in het jaar en snoeiheet. Die zagen wel brood in de verkoop van water. Ik ben doorgestoken naar de Rue St. Faubourg, Posh Parijs. Ik vond er niet veel aan. Er was wel een winkeltje met heel apart porselein en prachtige kroonluchters in de beide kleine etalages aan weerszijden van de deur. Ik ben naar binnengeglipt en heb een paar foto’s gemaakt. De prijzen waren niet voor mijn beurs en eigenlijk heb ik alles al. 

Ik vond het leuk om over het Ile de la Cite te lopen en vervolgens het Quartier Latin in te gaan. Het was er erg rustig. Leuke slingerende straatjes met veel eetcafees. In 1998 had ik er onder andere ook gelopen met medecursisten voor een cursus kunstgeschiedenis herinnerde ik me ineens.  Maar hoe we daar dan terecht kwamen? Ineens stond ik voor de kerk St. Severin. Volgens wij waren we daar naar binnen geweest en heeft onze kunstJuf verteld over architraven, trifora, zijbeuken enzovoort. 

Er waren gebrandschilderde ramen in verschillende stijlen, oude en moderne. De moderne spraken me aan door de wervelende figuren en vlammende kleuren. Op zoek naar een mooi beeld vond ik deze lieve Maria met kind. De monnik vond ik curieus. Het leek net of hij zo’n kap op had die honden op krijgen als ze gesteriliseerd zijn. Na de kerk ben ik weer overgestoken langs de Notre Dame, Hotel de Ville (waar altijd de dubbele caroussel staat) naar de Marais.

In de Marais was dat ene winkeltje met dat sjaaltje dat ik gister had laten liggen en bij nader inzien niet uit mijn gedachten kon krijgen. Om half zes was ik in het hotel, had ik bijna twaalf kilometer gelopen met een mooie zon en prachtige dreigende luchten, mooie foto’s en een sjaaltje op zak.