Saint-Germain-des-Pres

Vandaag ga ik onder andere naar het Musee Eugene Delacroix. In Nederland heb ik al een kaartje gekocht om te voorkomen dat ik in de rij zou moeten staan. In het metrostation heb ik een stapeltje metrokaartjes gekocht voor de komende dagen en ik kon met lijn 4 in een keer naar metrohalte St. Germain-des-Pres, twaalf haltes verder. 

Als eerste wilde ik mijn blog van gisteravond afmaken, want dat was niet helemaal gelukt omdat ik wat gestoeid heb om de foto‘s geupload te krijgen. Ik stapte binnen in zo’n bruin café waar in geen eeuwigheid iets aan het interieur is gedaan, maar het is precies de sfeer die je verwacht en die dus al generaties lang voldoet aan wat een Parijs‘ café moet zijn. Het was heerlijk om de dag zo te beginnen, geen agenda en lekker de tijd om te gaan zonder van het ene naar het andere te rennen. 

Wat is de navigatie op de mobiel handig. Ik heb de mobiel aan een keycord om mijn nek hangen en heb dus mijn handen vrij. Bevalt uitstekend. Het museum had ik gauw gevonden en wat was ik onderweg ernaar toe blij verrast. Er waren chique ingerichte winkels met de mooiste stoffen. Van die stoffen die 200 tot 300 euro per meter kosten. Daar ben ik niet naar binnen gegaan, alhoewel ik me wat graag had verlustigd in de kleuren en texturen en ook geuren van die stoffen. In een ander leven zou ik iets met stoffen doen. Ik weet het zeker. In die zin ben ik wel voor die reïncarnatie waar je een wensenlijstje kunt Invullen voor dat nieuwe leven. 

Het Musee Eugene Delacroix ligt aan een prachtig klein pleintje met een grote boom in het midden, Place Furstenberg. Ook daar waren de meest schitterende stoffenwinkels. Het museum was het woonhuis en tegelijk atelier van de schilder Delacroix. Het woonhuis voegt naar mijn idee iets toe aan het museumbezoek; een karakteristiek gebouw met mooie vertrekken. Ik moest ook van het ene huis oversteken naar het andere. Er zat een enorm oude, dikke, lange suppoost te slapen in het tweede gebouw. Ik was de enige gast op dat moment. Ik was geconcentreerd aan het kijken naar de schilderijen en ineens hoorde ik zo’n vette, vieze boer van de suppoost. Ik had zoiets nog nooit eerder gehoord. Zijn grote lijf was ook nog eens een klankkast. Hij verexcuseerde zich gelukkig. Ik dacht nog, wat aardig dat ze het hem de laatste jaren van zijn leven gunnen om dit werk te doen, maar toen boerde hij nog eens zo vet, en nog eens, en nog eens... en  hij verexcuseerde zich niet. Op dat moment dacht ik, deze meneer is totaal ongeschikt voor zijn werk.

Op mijn lijstje stond vervolgens Le Bon Marche. Dat was een eindje lopen, maar een leuke wandeling. Ik was geïmponeerd door het enorme gebouw uit 1838 dat mooi gedecoreerd was. Ik was nieuwsgierig hoe het er van binnen uit zou zien, heb er wat rond gelopen en mijn ogen uitgekeken over zoveel luxe en zoveel ruimte. 

 Inmiddels had ik trek en ik ging op zoek naar een cafe, maar struikelde over nog een paar van deze Bon Marches met andere producten. Het was even zoeken in deze buurt maar ik vond een café. Weer een waar iedereen het interieur van kan uittekenen; een geruite tegelvloer, roodwit geblokte tefalkleedjes en thonetstoelen. 

Ik ben wat winkeltjes ingedoken, want SALE. Tot 60 a 70%. In principe leuk om te kijken maar er was veel niet leuk. Uiteindelijk een zijden blouse gevonden in een kleur waar ik blij van word. Het viel me op dat ik veel in het Engels antwoorden kreeg. Ook namen van winkels zijn soms Engels. Zo chauvinistisch zijn ze toch ook weer niet. 

Het leek me leuk om naar Musee Bourdelle te gaan. Een tijdgenoot van Rodin. Dat is vlak bij de Tour Montparnasse. Gister zag ik het als landmark vanaf de Sacre Coeur en nu stond ik er naast. Musee Bourdelle met zijn mooi aangelegde intieme binnentuinen en diverse ruimtes in verschillende gebouwen, was een aangename verrassing. Er waren wel mooie beelden van hem, maar het meeste was in een stijl die me niet zo aansprak. Hij schilderde ook en dat vond ik dan wel weer mooi. Ook de privévertrekken met prachtige ouderwetse kachels waren sfeervol.

Het museum stond naast een heel apart gebouw dat rondom met oranje en rode lamellen was omhuld. Het bleek een ziekenhuis. Dat soort antwoorden vind ik dan op de navigatie van mobiel. 

Inmiddels was het 16.00 uur en ik had nog geen zin om te shoppen of naar het hotel te gaan. Musee Maillol is in de buurt en tot half negen open op vrijdagavond. Het heeft een vaste collectie van zijn werk en wat een geluk, de tijdelijke collectie is werk van Giacometti. Die tentoonstelling had ik in Nederland gemist. De beelden stralen door hun ijlheid, sereniteit uit en dat hebben ze in de tentoonstellingsruimtes prachtig weten te benadrukken. Een enkel werk op een brede sokkel in een compleet witte omgeving dusdanig uitgelicht dat de schaduw van de langgerekte figuren op de muur ineens normale proporties heeft. 

Ik heb gegeten in de kelder van het museum. In een chique stijl ingericht café-restaurant. Nu eens niet zo voorspelbaar en met comfortabele stoelen, bankjes en kussens. 

Aan de overkant van mijn hotel zit café restaurant Brasserie Barbes. Daar ben ik ingedoken om mijn blog te schrijven. Beter dan in mijn hotelkamer waar ik eigenlijk niet zoveel over wil zeggen. De Brasserie is modern industrieel ingericht, schaars verlicht en met leuk publiek van veelal jongeren die op zijn Frans, intensief en druk gesticulerend aan het praten zijn. Een heerlijke roes van klanken waar ik graag tussen zit. Morgenavond zit ik hier weer.