Terug in Montmartre

De rit met de Thalys was een rit in de sneeuw tot Parijs. Heel even scheen de zon. Sprookjesachtig. Toen ik met mijn rolkoffertje bij een stoplicht stond te wachten, zag ik de wapperende olifantjes, opgeblazen door een ventilatierooster. 

Het hotel is nog geen honderd meter van de metro. Handig voor de komende dagen. In de beschrijving  van het hotel stond dat ze het een jaar geleden hadden opgeknapt. Het is ook zo, maar niet alles is opgeknapt. Het is een bijzondere mix van couleur locale, oude elementen en met de Franse slag opgeknapte onderdelen. Mogelijk komt er nog een bordje met nummer op mijn deur, maar zo kan het ook. 

Voor het derde achtereenvolgende jaar ben ik in Montmartre. Het voelt inmiddels als thuiskomen. Ik liep van de ene herinnering in de andere. Het verschil zit in het seizoen; de vorige keren was het voorjaar en zomer en nu is het winter. Dat laatste heeft wel een andere en leuke dimensie. Er zijn diverse plaatsen zichtbaarder omdat die anders in de zomer door een bladerdak uit het zicht gehouden worden en het is  helemaal niet druk. Er is een gemoedelijke sfeer met bijna alleen maar locals. Ik zie ook meer nu geen drommen mensen het zicht benemen zoals dit bijzonder geverfde hek; twee dikke druppels verf uit laten lekken. 

De eerste tocht was richting la Butte Montmartre ofwel de Sacre Coeur. Ik moest even slikken toen ik die immens lange trap zag, maar zo nu en dan wat pauzes nemen en het uitzicht bewonderen, helpt om boven te komen. De beloning is een adembenemend mooi uitzicht over Parijs. 

Over de veelal witte huizen van Parijs hing een lichtwit wolkendek dat uiteindelijk in een miststrook veranderde en oploste tot een soort opaalwitte horizon. Sereen en sfeervol.

Ook de hekken bij de Sacre Coeur zijn niet meer veilig voor de slotjes die geliefden plaatsen. De bruggen hangen er vol mee.

Nu er zo weinig toeristen zijn kon ik de Sacre Coeur aan de buitenkant eens beter bekijken op mooie stijlkenmerken en fotogenieke hoekjes. Die zijn er niet. Ik heb in ieder geval geen foto gemaakt. Het is wel een imposant gebouw en de ligging is schitterend. 

In de Rue Cortet ligt het charmante Musee de Montmartre, met een prachtige tuin. 

Het museum bestaat uit verschillende gebouwen met exposities van kunstenaars die in het gebouw of elders in Montmartre hebben gewerkt. Dat zijn er nogal wat zoals: Renoir, Steinlen, Degas, Toulouse Lautrec, Picasso, Van Dongen, etcetera. De collectie in het ene gebouw gaat met name over de theater- en cabaretgelegenheden zoals Le Chat Noir en Divan Japonnais. Prachtige affiches zijn daarvoor gemaakt. 

In het andere gebouw hangt werk van de schilders die er gewerkt hebben, zoals Suzanne Valadon. Van haar is het schilderij met de badscene. Zij heeft er jaren gewoond met haar zoon Maurice Utrillo. Dat was rond de vorige eeuwwisseling. Haar woning en werkplaats zijn ook te bekijken In dit museum.

Na het museum ben ik op zoek gegaan naar het kleine theesalonnetje Le Bossue, een klein en sfeervol lunchcafeetje, ingericht met vintagespullen en planten. 

Ik hoopte dat ik Parijs in de sneeuw zou meemaken, maar dat is helaas niet zo. Utrillo maakt dit nog even goed met dit mooie plaatje. 

Struinend door Montmartre zijn er leuke en grappige straatbeelden, zoals de naam van dit zaakje. Als ik het woord Scaramouche lees, hoor ik in mijn hoofd meteen de melodie en de rest van de tekst van het liedje van Queen: Scaramouche, Scaramouche, will you do the fandango. In een klein straatje hadden ze de handen ineen geslagen en van de straat een kunstwerk gemaakt door huizen te beschilderen. Een onverwachte explosie van kleur.